θανατηφόρος

-α, -ο και -ος, -ον (AM θανατηφόρος, -ον)

αυτός που προκαλεί ή επιφέρει τον θάνατο ή αυτός που μπορεί να καταλήξει σε θάνατο (α. «θανατηφόρο χτύπημα» β. «περίοδος θανατηφόρος», Πλάτ.)

νεοελλ.

αυτός που επισύρει ως ποινή τον θάνατο

μσν.

αυτός που προέρχεται από ετοιμοθάνατο («στεναγμοί, βοαὶ θανατηφόροι», Σάθ.)

αρχ.

φρ. «θανατηφόρον ᾄδω» — ψάλλω άσμα θανάτου.

επίρρ...

θανατηφόρως και -ον (Α)

με τρόπο που επιφέρει τον θάνατο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. θανατηφόρος αντί θανατοφόρος* για μετρικούς λόγους].